Demony i wróżki

Przedstawione powyżej demony są kwintesencją wierzeń starożytnych. Wobec sił nadprzyrodzonych ludzie stosowali taką samą hierarchię jak we własnym świecie. Demony o potężniejszej mocy, mające większą władzę, przybierały postać mężczyzny. Natomiast słabsze, o niewielkich możliwościach, pełniące raczej funkcje pomocnicze, przypominały z wyglądu kobietę, stawianą niżej od mężczyzny w antycznej hierarchii. Charakterystyczną cechą owych istot były także przymioty zwierzęce, jak na przykład rogi czy upierzenie. Jednak co nietypowe dla literatury następujących po antyku epok, wróżka utwierdzała czytelnika w fakcie, że demony mogą być również dobre. Od tych poglądów wyraźnie odcinała się Biblia. Na jej kartach demony spotykamy niezmiernie rzadko, głównie w „Starym Testamencie”. Przedstawione zostały wyłącznie jako złe duchy, które były przyczynkiem chorób psychicznych i doprowadzały ludzi do opętania. Pod żadną inną postacią demony nie pojawiają się w „Piśmie Świętym”. Rolę mitologicznych sił nieczystych w Biblii przejmuje Szatan, zło ukryte pod wieloma nazwami i przybierające różne formy. Podobnie jak Hades, nazywany jest władcą piekła, a także wszystkich dusz, które uległy jego kuszeniu i wystąpiły przeciw Bogu.